Spektakl wg twórczości Adama Mickiewicza „Dziady III“.
Bohaterowie opisywani przez literaturę różnych epok bardzo często doświadczali uczucia niezrozumienia, a co za tym idzie samotności. Uczucie to jest aktualne także dzisiaj, w czasach „wielkiej” globalizacji i postępu, szczególnie gdy znowu jeden z Narodów Rzeczypospolitej Obojga Narodów – Ukraińcy, walczą o swój byt z odwiecznym wrogiem naszym – Rosją. Ważnym momentem owego scenariusza jest Improwizacja Bohatera. Monolog Konrada ma miejsce w celi klasztoru bazylianów w Wilnie, zmienionego w więzienie carskie. Stanowi kwintesencję poety-wieszcza i poezji romantycznej, jednocześnie zarysowując kryzys romantycznej koncepcji poezji. Ukazuje sprzeczność: bohater chce się zbratać z rodakami, lecz jednocześnie domaga się od Boga władzy Jemu równej nad narodem, której to chce użyć dla uszczęśliwienia narodu i człowieka.
„Samotność, cóż po ludziach” – słowa te wypowiedział w Wielkiej Improwizacji główny bohater III części „Dziadów” Konrad. Bohater jest człowiekiem samotnym, wyalienowanym i niezrozumiałych przez innych. Jednocześnie zdaje sobie sprawę, że jest poetą i siłą swoich wrażeń przerasta innych współwięźniów. Konrad pragnie dokończyć sam wielkich rzeczy – chce przyczynić się do wyzwolenia ojczyzny. I tylko on, poeta, może tego dokonać i tylko on ma prawo domagać się tego od Boga. Godzi się, a wręcz nawet skazuje na osamotnienie, ponieważ chce osiągnąć cel, jaki przed sobą postawił.
Reżyseria: Lilija Kiejzik
Adaptacja: Alwida A. Bajor
Muzyka: Fryderyk Chopin, Franz Xaver Gruber, Balys Dvarionas
Akompaniament: Jurgita Umaraitė
Zespół aktorski:
Konrad – Witold Rudzianiec
Ewa/Pani Rollisonowa – Alina Masztaler
Ksiądz – Edward Kiejzik
Więźniowie – Bartosz Urbanowicz, Daniel
Marcinkiewicz, Hubert Niewierowicz, Arnold Wołodko
Anioł biały – Dominika Jakowicz
Anioł czarny – Kinga Lewko.
